Arthur Rimbaud 8
Laatste brieven van Arthur Rimbaud (1854-1891)
- Door Vivienne Stringa
- 23-02-2017
- Vertalingen: Correspondenties
Marseille, Le Vieux-Port.
Marseille, 10 juli 1891.
Lieve zuster,
Ik heb je brieven gekregen van 4 en 8 juli. Ik ben blij dat mijn situatie eindelijk duidelijk is en officieel. Dat boekje ben ik inderdaad verloren tijdens mijn reizen. Zodra ik weer kan reizen, zal ik kijken of ik hier of elders mijn verlof moet nemen. Maar als dat in Marseille is, dan moet ik wel een geparafeerd antwoord van de intendant hebben. Ik moet hoe dan ook die verklaring in handen hebben.
Stuur het me op. Daarmee zal niemand me benaderen. Ik houd ook het certificaat der amputatie van de directeur van het ziekenhuis, want het schijnt dat artsen zulke papieren niet mogen tekenen voor hun patiënten. Met die twee papieren kan ik vast mijn verlof hier krijgen.
Ik ben nog wel steeds uit bed, maar het gaat niet goed met me. Tot nu toe heb ik alleen nog maar leren lopen met krukken, en ik kan nog steeds niet eens één traptrede op: dan moet ik worden gedragen om naar boven of beneden te worden geholpen.
Ik heb een houten been laten maken van heel licht hout, gelakt en gevuld, best mooi gemaakt (prijs 50 frank); ik heb hem omgedaan een paar dagen geleden en ik heb geprobeerd om me er een beetje mee vooruit te laten gaan. Wel nog op krukken, maar mijn stomp is gaan ontsteken en ik heb het vervloekte instrument weggelegd.
Ik kan het nu pas weer gebruiken over twee of drie weken, en dan nog met krukken minstens een maand, en niet meer dan een of twee uur per dag. Het enige voordeel is dat ik nu drie afzetpunten heb in plaats van twee.
Ik ben dus weer aan het krukken gegaan. Wat een ellende, wat vermoeiend, wat een droefenis, als ik denk aan al mijn vroegere reizen en hoe actief ik was, vijf maanden terug nog maar! Waar zijn mijn tochten door de bergen, mijn ritten te paard, wandelingen, door de woestijnen, de rivieren en de zeeën? En nu, een leven zonder benen! Want ik begin te begrijpen dat krukken, houten benen en mechanische benen allemaal maar onzin zijn, en dat je met dat alles alleen maar een beetje miserabel vooruit komt zonder dat je ooit iets kan doen. En ik had juist besloten om naar Frankrijk terug te keren om te trouwen! Adieu huwelijk, adieu toekomst! Mijn leven is voorbij. Ik ben niets anders meer dan een onbeweeglijke stomp.
Ik ben er nog lang niet, het zal lang duren eer ik gewoon zal kunnen lopen en me voortbewegen, zelfs met het houten been, en dit been is toch het lichtste dat er bestaat. Ik reken nog op minstens vier maanden om maar een paar stappen te kunnen zetten met het houten been met als enige steun een stok. Wat moeilijk is, is naar boven of beneden lopen … Over zes maanden kan ik pas een mechanisch been proberen, met heel veel moeite, en zonder nut. Het grote probleem komt van het feit dat mijn been zo hoog is afgesneden: de zenuwpijnen na het amputeren zijn des te erger en vasthoudender naar mate het been hoger is afgezet.
Mensen bij wie alleen een knie is afgezet kunnen veel sneller een prothese verdragen … Maar goed, het maakt nu niet meer uit; het hele leven op zich maakt al niet meer uit! Het is hier nauwelijks kouder dan in Egypte. Om twaalf uur 's middags hebben we hier 30 à 35 graden, en 's nachts 25 à 30 graden; dan is de temperatuur in Harar veel aangenamer, vooral 's nachts, dan is het nooit boven de 15 graden. Ik kan jullie nog niet vertellen wat ik ga doen: ik zit veel te diep nu om het zelfs te weten. Het gaat niet goed, nogmaals; ik vrees echt voor nog een ongeluk.
Mijn beenstomp is veel dikker dan het andere been en vol met zenuwpijnen. Die arts komt natuurlijk niet meer langs; want het is voor dokters genoeg als een wond dicht is, dan laat hij je gaan.
Hij zegt tegen je dat je genezen bent; en hij komt alleen maar weer terug bij je als hij een abces etc. etc. uit je kan halen, of als er zich andere complicaties gaan voordoen zodat er weer wat met messen gesneden kan worden.
Dit soort mensen ziet patiënten als objecten voor experimenten, dat weet iedereen; vooral in ziekenhuizen waar hun behandelingen niet betaald worden.
Trouwens, ze zoeken dit soort functies als ziekenhuisarts alleen maar om een reputatie te krijgen en een klantenbestand.
Ik zou graag naar Roche terugkeren, omdat het er koel is; maar ik ben bang dat er daar ook nauwelijks ruimte is voor mijn acrobatische oefeningen. Daarnaast ben ik bang dat het van frisjes al snel naar te koud gaat.
Maar de voornaamste reden is dat ik niet kan bewegen; ik kan het nu niet, en kan het in de komende tijd ook niet, en om de waarheid te zeggen, ik geloof niet dat ik van binnen genezen ben en ik verwacht ook wel een of andere uitbarsting… Ik moet gedragen worden naar de wagon, er ook weer uitgedragen worden, etc., etc. .. Het is teveel gedoe, kosten en vermoeienis.
Mijn kamer is betaald tot en met eind juli; ik ga nadenken en kijk dan wat ik kan doen in de tussentijd. Tot die tijd denk ik liever dat het ooit wel goed zal gaan, zoals jullie het me willen laten geloven. Hoe stom ook zijn leven, de mens is er altijd aan gehecht.
Stuur me de brief van de intendant. Er zit net een politie-inspecteur die ook ziek is aan mijn tafel, hij viel me altijd lastig met zijn verhalen over zijn militaire dienst en was aan het broeden op iets om me een poets te bakken.
Pardon voor het feit dat ik stoor. Hartelijk dank.
Ik wens u veel geluk en goede gezondheid.
Schrijf me.
Hartelijke groet.
Rimbaud.
