Vertalingen Robin Renucci Het geheugen en de black-out
Robin Renucci is een Franse acteur en regisseur, die in vele films en theaterstukken heeft gespeeld. Hij is zich in 2011 gaan toeleggen op het samenbrengen van artiesten met een verschillende culturele of nationale achtergrond. Zijn interviews zijn te beluisteren en, in het Nederlands vertaald, ook te lezen. In het volgende document vertelt Renucci over het hebben van een black-out bij een acteur.
Het geheugen en de black-out
Voor sommige acteurs, maar vooral gewoon als je wat ouder wordt, komt er een beslissend moment: de angst voor de black-out, het gat in het geheugen, wat ik zelf overigens nog niet heb gehad. Ik heb die angst ook niet. Maar ik weet dat veel ouder wordende acteurs daar bang voor zijn. Het komt meestal bij datgene dat we juist onthouden hebben, maar als we het hebben, dan is het zelden na honderd voorstellingen.
Het kán wel gebeuren hoor. Maar dat komt doordat sommige draden, net als bij een stroomcircuit dat door je zelf of een elektricien is gemaakt, dat die draden zeg maar op een bepaald moment op een kunstmatige manier zijn gemaakt.
Er was eerst dus gewoon stroom tussen de ene plek en de andere zeg maar, zonder dat er iets anders bij kwam, en dat is een correcte, juiste actie, een juiste gedachte; de acteur had er een scharnier van gemaakt voor iets dat hij niet begrepen had, en hij was daar dan maar overheen gestapt, met behulp van de energie, denk ik. En dat veroorzaakt het gat in het geheugen.
Dat wil zeggen dat in die opening ineens de echte tijd verschijnt, het nu, het moment dat je alles met je publiek deelt, het superbewustzijn van dat moment dat maakt dat men niet meer in de actie van het spelen zit, men zit niet meer in een actie waar we niet bij kunnen, niet meer in de actie die voor ons uit loopt.
Maar dan zit je in iets dat je dan wil pakken als een aal of als zand waarin je dan bijvoorbeeld ineens denkt: Jee, vanavond moet ik nog ... en dan krijg je te maken met het superbewustzijn dat maakt dat je op dat moment dan ineens in dat circuit belandt en dan... boem, is er... hop, alles valt weg. En dus, dan wil je alles redden en inhalen. En zorgen we dat we alles gebruiken waar we ons maar aan kunnen vastgrijpen om de zaak te redden, en soms is dat het tweede geheugen, te weten de fonetiek.
Ineens herinner je je dan de zin die er na komt. Maar het moet wel gezegd worden dat er bij zo’n black–out er wel iets is misgegaan in de constructie, in de opbouw van het leren van de tekst. Dat wil zeggen, toen de tekst werd ingestudeerd en in de acteur is gaan zitten, ontbrak er wel iets. Dus, dan ga je je die vraag stellen, waar was dat dan en hoe kwam het dan. En dat wordt dan een interessante uitdaging.
Ook voor acteurs die blij en op hun gemakje op de planken staan, wat voor mij geldt, want ik geniet er echt van om op de planken te staan omdat ik weet waarom ik daar sta, ook na honderd keer ; ik weet waarom ik die symbolische gebaren maak elke avond met die mensen. Ik vind het belangrijk om in deze tijd van technologie die ons omverloopt, in de XXIe eeuw, om dan in die eenvoudige verhouding te staan met de uitzender en de ontvanger en de verbeelding tussen ons.
Het is een zeer belangrijke actie voor mij. Dus, ik weet dat als er dat gat zou zijn, dan is dat bijna om te jubelen voor mij. Dan denk ik, jee, dat moet ik onderzoeken. Waarom kwam op dat bewuste moment dat woord niet in me op? En dan ga ik het me afvragen en ik weet dat ik dan altijd het antwoord zal vinden, dat het een gevoelige breuk, een mankement was, een gebrek aan intelligentie, een fout in de verbinding noem maar op, dus, dat heeft dan niet in mij kunnen ontstaan, het kwam pas na een paar voorstellingen; en waardoor, misschien, door de oprechtheid, de correctheid op heel veel plekken, juist die plek daar net niet correct was en die daar dan is verschenen.
En dan ga ik nog verder en zeg ik: jee zeg! Maar waarom dan? Soms zie ik de begripsfout van het doel waar het om ging, of de gedachte die er niet bij was. Dus voorlopig is het voor mij soms een onderwerp om blij van te worden. Het is geen angstig moment. Voor sommige acteurs kan dat een angstmoment zijn. Maar het kan ook zo zijn dat het zich gewoon niet meer laat afdrukken in je geheugen.
Ik bedoel, dat de hersenen het niet meer kunnen opnemen als een indruk. En dan is het gewoon het chemisch proces van afname van de hersenen dat er voor zorgt dat het niet meer achtergelaten kan worden. Dat komt voor bij acteurs van hoge leeftijd, sommige acteurs kunnen het zich gewoon niet meer herinneren.
Dan pendelen ze tussen technische middelen. Soms zetten we dan bordjes neer. Sommige acteurs die nog werken lijden daar enorm onder want het is wel gewoon het begin van het afpakken van je vrijheid. Het gezang van het geheugen is voor een acteur het gezang van de vrijheid.
In het onderstaande document vertelt hij over het geheugen en de vrijheid.
De volgende links verwijzen naar de sites van de theatergroepen van Robin Renucci.
Association AriaCorse. Onderwijs en opleiding door te creëren
